Sonu Yok Bunun...

Arabadayım. Yanımdan bihaber akan dünyayı izlemek en büyük zevkim. İzleyip düşüncelere dalmak... Aklımın ucuna dahi dokunamayan buruk düşüncelerin kapıdan öylece beni uzun zamandır tanıyor gibi selamlaması... Dert etmiyorum. Herkesi, her şekilde kabullenmeye çalışan biriyim sonuçta. Buna da göz yumuyorum. Selamlarına karşılık veriyorum ve bir köşeye geçmelerini söyleyip her bir eski dostumla ilgileniyorum. Tek tek dertleşiyoruz ancak nedendir bilinmez onlara gösterdiğim ilgi ve alakaya rağmen onlar benim canımı acıtmaya başlıyorlar. Kalbim buruluyor. Biraz da olsa saygılı olmalarını söylüyorum ama beni ne dinleyen var ne de duyan. Bağrıma bastığım dostlarım aniden isyana başlıyor. Ellerim, dudaklarım, dizlerim titremeye başlıyor deli gibi. Kaldıramıyor anlaşılan vücudum.İç dünyamdan dışarıdakine doğru ani bir geçiş yaşıyorum ve gözlerimin dolduğunu fark ediyorum. Sonra her zamanki düşünce beynimdeki tüm o isyan havasını etrafa saçıyor adeta. ÖNCELİK KENDİ MUTLULUĞUN. KİMSE SENDEN ÖNEMLİ DEĞİL.

Kurtarıcımın zafer çığlıkları beynimde yankılanıyor. Onun bu sevinci beni de sevindiriyor. İnsanların mutluluğundan mutlu olmayı başaran kişiliğim burada da muzip bir çocuk gibi bir köşede sinsice beni izliyor. Kahramanım olan yenilmez düşüncemin verdiği savaşın yorgunluğunu atmak için derin bir nefes... Ve yola devam mecburen. Daha yeni yeni savaşlar kazancaz biz o ebedi dostumla.

Kafamı iki yöne hızlıca sallıyorum. Bütün o fazlalık ancak bende bir şekilde tutunan her ne varsa hepsini etrafa saçıyorum.Olmaları gereken yerdeler geçici bir süre de olsa. Aklımın ucuna dahi dokunamayan karanlık ve sonsuz diplere...

Kendime bir söz veriyorum ardından: "Bir daha asla kimseye her ne şekilde olursa olsun tolerans gösterip savunmasız bırakma kendini. Asla ezilme kimsenin karşısında, yakın dostunun üzüleceğini dahi bilsen." Onaylarcasına hafif bir baş sallaması ancak bu söze ne o paramparça olmuş, her yeri küçük bir çocuğun el işiyle yapılmış dikişlerle dolu olan kalbim inanıyor ne de beynim. Ama içimde yatan o küçük şeytana uyup söz verdim bir kez. Geri dönemem ki. Verdiğim sözleri zarar dahi görsem yerine getirmeye çalışan ben değil miyim? Bundan da alnımın akıyla çıkarım evelallah.

Verdiğim tüm bu savaş ve zaferlere bakarak insanlar bana: "Çok güçlüsün, sana çok özeniyorum." dediğinde diyecek bir şey bulamıyorum. Ancak bugüne kadar yaşadığım her şeyi üşenmeden bir köşeye kaydeden beynim istemsizce cevap veriyor bu sözlere: "O gücü bir de içimde bul bakalım..."